Kombucha ontdekte ik als ‘hippe nieuwe trend’; net zoiets als de ‘esma’, de expresso martini, die ook niet te zuipen is. Toch, om voor mezelf te verbloemen dat ik de Tachtig nu nader, blijf ik voor al die nieuwe dingen open staan. Maar kombucha blijkt niks nieuws, zelfs nog eeuwen ouder dan ikzelf. Daar kwam ik achter in een workshop over het maken van kombucha. Die wordt bij the Brothel elke zondagmiddag gegeven door Guy.
Guy is een jonge Braziliaanse chefkok, opgeleid in Zwitserland, die na stages bij top-restaurants in Italie werd binnengehaald bij restaurant Spectrum in Amsterdam (twee Michelinsterren, net weer voor een jaar verlengd!). Vijf dagen na zijn aankomst echter sloot het restaurant vanwege de eerste lockdown en stond Guy op straat. Sinds die tijd, terug in Brazilië en nu weer in Amsterdam, specialiseert Guy zich in het fermenteren. Een derde van wat wij eten is gefermenteerd (denk aan yoghurt, kazen, zuurkool, fruittoevoegingen en veel ander voedsel) maar zelfs veel chefkoks blijken zich hier niet of nauwelijks van bewust.
Samen met zijn vriendin Sophia geeft Guy deze workshop, waarin twee modieuze dames uit Armenië (waar ligt dat ook weer?) aan ons opbiechtten dat zij als kind elke dag een slok kombucha moesten drinken, net zo vies als de slok levertraan die mij als kind elke dag werd opgedrongen. “Oma’s paddenstoelen thee” heette dat brouwsel in Armenië en andere Oost-Europese landen al eeuwenlang. Maar het was gewoon dezelfde drank die kinderen in Japan en Korea ook al sinds de vierde eeuw na Christus als kombucha moesten wegslikken.
En toen kwam Sophia ons verrassen met trays vol reageerbuisjes met kombucha, in alle smaken van de regenboog. De Armeense dames en ik wisten nu dat Kombucha ontzettend lekker kan zijn, en in al die smaken nog steeds erg goed voor je darmen, je spijsvertering, je gezondheid en daarmee hoe jij je voelt.
Het was een heel inspirerende workshop die ik iedereen aan kan raden, ook als je nog geen enkele last hebt van maag- en darmklachten (want dan wil je het vast graag zo houden)
Toch zal ik nooit zelf kombucha maken, hoe simpel het ook lijkt na de uitleg vandaag (inclusief zelf-temperatuur-regelende-rubber-matjes en andere 21e-eeuwse hulpmiddelen).
Maar mocht jij toevallig niet (zoals ‘lucky me’ dus wel) bivakkeren op twintig voetstappen van deze oase waar het voor je wordt gemaakt, en zelfs niet in Amsterdam wonen waar je op weekmarkten en in steeds meer bio-winkels hun producten kunt kopen, neem dan vooral deel aan een van de zondagmiddag workshops van the Brothel. Minstens je darmen zullen je eeuwig dankbaar zijn.