Sheila verbouwt hete pepers, gewoon in Amsterdam Nieuw-West, in haar eigen volkstuintje, zelfs in oktober! Ik heb er een geproefd, goddank met een komkommer uit een buurtuintje als brandblusser. Ben zelf best wat gewend, had zelfs een Indische oma, maar voor ‘Madame Jeanette’ blijf ik toch eeuwig een ‘Blanda’.
Sheila en haar buren in de Wereldgroentetuintjes naast mijn Buitenpost verbouwen ook hun eigen kousenband, en sopropo, en alle andere lievelingsgroente die anders uit de tropen ingevlogen moet worden en daarom zo slecht is voor de planeet en bovendien bij ons op de markt ook nog eens zo onbetaalbaar. Zo’n compleet wereldtuintje kost per maand minder dan drie kilo kousenband in de winkel. Er zijn workshops om beginnende tuiniers op weg te helpen, gratis, net als het advies van de buren.
Dat het hier zo goed lukt met die tropische groentes komt omdat de Wereldgroentetuintjes een dak boven hun hoofd hebben. En het is net als met vluchtelingen en andere nieuwkomers, geef ze een warm dak boven hun hoofd en ze floreren.
Over kousenband heb ik geen verhaal gevonden, alleen een beroemd liedje. Over groentetuintjes ook niet. Wel vond ik een heel mooi gedicht over een bloementuintje door Orlando Emanuels, een Surinaamse dichter.
Het heet ´De bloemen zijn gek´ en je kunt het hier gewoon lezen als een kort verhaal.