De hele winter zat ik als ‘chroniqueur’– geschiedschrijver dus – van dit Stadslandgoed met mijn handen in mijn haar (ja dat heb ik nog). Want om geschiedenis te schrijven moet er natuurlijk wel geschiedenis zijn om die te schrijven.
Maar, zoals het zo vaak gaat in mijn leven: Ik hoef de geschiedenis helemaal niet te gaan zoeken, de geschiedenis zoekt mij wel op.
Ineens hing er namelijk een “Historische wand” in de loods; een aandoenlijke tentoonstelling van het hele gebied hier, gemaakt in 1985 in opdracht van de dorpsraad Sloten-Oud. Ik denk dat onze opperboer Ferry er tegenaan is gelopen, die heeft een feilloze neus voor wat oud is en weggegooid dreigt te worden maar juist heel waardevol is. Deze keer dus geen antieke tractor maar een heuse “Historische Wand”. Vijf grote panelen vol foto’s uit familiealbums en archieven van de omliggende gemeentes, toegelicht in een schoonschrift waarvoor jouw grootouders en ik vroeger op school een 10 zouden krijgen plus een pluim van de meester. Dat is mij nooit gelukt trouwens, voor “schrijven” had ik altijd een mager zesje, net als voor “vlijt”, “netheid” en “gedrag”.
In geschiedenis was ik beter. Als ik niet zo ontzettende haspel was geweest met jaartallen had ik voor geschiedenis misschien wel tienen gehaald. Maar het allerleukste vind ik nog steeds om te spelen met geschiedenis. Zoals in dit verhaal van A. Alberts waarin een jongetje voor de spiegel droomt hoe hij Napoleon redt van de ondergang in het verre Rusland.